ERINACEUS seu ECHINUS

ERINACEUS, seu ECHINUS

Graece χῆρ, unde Latinum her.

Calpurnius,

---- ---- spinosi corporis herem;

atqueve hine ericius et erinaceus, absque aspiratione, item er, apud Plaut. in Captivis, Act. 1. sc. 2. v. 81.

Imodo venare teporem: nunc Cirim tenes.

Ubi eri, h. e. erinaceo, asperum suum victum comparat senex, spinulento animali, moslem aurem et delicatum lepori, cuius nihil mollius pilo. Ex ericius postmodum ῥιτζον fecêre recentiores Graeci. Deiis Plin. Ipsum animal, non ut remur plerique vitae hominum supervacuum est: si non sint aculei, frustra vellerum mollitia in pecude mortalibus datâ. hac cute expoliuntur vestes. Nempe non quaeliber, sed e lana molliore factae, erinaceorum cute, aut spinarum acervo, pectebantur: atqueve hae pexae propriae, quae nempe mulro flocco opertae sunt, eoque pexo et polito arte fullonis etc. Salmas. ast Solin. p. 390. Vide quoqueve supra Armadillas, acinfra invoce Her. de monopolio vero Erinaceorum, quibus vestes expoliebantur. Plin. praefatum l. 8. c. 37. Tralatitia vox de certo fortissimotum militum apud Helvetios ordine sunitur, ut infra videbimus in voce Phalanx. In scuto Dn. Ariole Erinaceum aureum iun se collectum, acnleis undique ad defensionem exsertis, in campo rubeo, habes apud Car. Segoing. Mercur Armorial. p. 128. ubi Gallico sic exprimit, de Gueules a un Henston en deffene d'or.